Fundusze Europejskie - Program Regionalny

Atrakcje Międzygórza i okolic

Dom nad Wodospadem położony jest w wyjątkowym miejscu, na skraju wodospadu Wilczki, drugiego co do wielkości w Sudetach. Wodospad ten stanowi główną atrakcję Międzygórza oraz jedna z największych atrakcji całej kotliny kłodzkiej. Samo malownicze MIEDZYGORZE położone jest u stop masywu Śnieżnika, które jest mekka miłośników turystyki pieszej, rowerowej..... Niepowtarzalne walory naszej miejscowości zauważono już w XIX wieku poprzedniego stulecia, a noclegi w Międzygórzu jest ciągle atrakcyjną    i chętnie wybieraną propozycją wypoczynkową i rekreacyjną..

Atrakcje w najbliższej okolicy:

WODOSPAD WILCZKI

Odległość od Domu Nad Wodospadem: 1 min

wodospadSwoją nazwę Dom Wypoczynkowy zawdzięcza usytuowaniu tuż nad najwyższym w Sudetach wodospadem im. Stefana Żeromskiego. Płynąca przez Międzygórze rzeka Wilczka opada w tym miejscu z wysokości 20 metrów w kocioł gnejsowy. 

To jedno z obowiązkowych miejsc wśród turystów i wczasowiczów planujących wypoczynek i noclegi w Międzygórzu.

Do powodzi w 1997 roku wodospad miał wysokość 27 metrów, jednak przybór wody niosącej kamienie, drzewa i wszystkie zebrane wyżej przedmioty był tak wielki, że spowodował "ścięcie" uskoku o całe 7 metrów..

Obszar wokół wodospadu, stanowiący część Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego, został przed laty ogrodzony barierkami, wybudowano kamienne ścieżki, schodki oraz mostek, z którego można podziwiać tą miejscową atrakcję ze wszystkich stron.

OGRÓD BAJEK

Odległość od Domu Nad Wodospadem: 2 km (30 min)

ogrodOgród Bajek zaczął tworzyć od 1926 r. pracownik lesny Izydor Kriesten. Położony jest przy żółtym szlaku z Międzygórza do schroniska "Maria Śnieżna", w odległości około 1 km od centrum miejscowości.

Ogród przechodził różne koleje losu, ale zawsze od poczatku na jego strazy stał dom Ducha Gór, który był i jest wizytówką Ogrodu.

Znajdują się tam fantazyjne domki i postacie z bajek, stworzone z zebranych w lesie gałęzi, hub i mchów. W ogrodzie obok miejscowych krzewów i drzew, rosną rzadkie gatunki roslin.Od 1985 r.

Ogród Bajek znajduje się pod opieką Oddziału PTTK w Międzygórzu, wsi letniskowej, zabudowanej domami wczasowymi w stylu tyrolskim i norweskim.

ŚNIEŻNICKI PARK KRAJOBRAZOWY
parkGrupa Śnieżnika stanowi najwyższą kulminację polskich Sudetów Wschodnich, położonej na granicy polsko–czeskiej w południowo -zachodniej części Polski, Kotlina Kłodzka, województwo dolnośląskie.
Od centralnie położonego szczytu – Śnieżnika, rozchodzą się potężne ramiona boczne. Ku północnemu zachodowi biegnie pasmo Czarnej Góry ( 1205 m n.p.m.), które dalej przechodzi przez pasmo Krowiarki ( Suchoń, 964 m n.p.m. ), opadające stopniowo aż ku centralnej części Kotliny Kłodzkiej.
Na północnym wschodzie ciągną się zalesione grzbiety Gór Bialskich, na południe odgałęzia się szczyt Susiny (1332 m n.p.m.), a na południowy zachód – pasma Małego Śnieżnika (1326 m n.p.m.) i Trójmorskiego Wierchu (1145 m n.p.m.). Grzbiety masywu mają płaskie wierzchowiny, które na przestrzeni wielu kilometrów mogą nie wykazywać znaczniejszych różnic wysokości. Niekiedy na szczytach wzniesień znajdują się samotne skały. Doliny ograniczające poszczególne grzbiety są głęboko wcięte i mają zazwyczaj strome stoki.
Klimat masywu, a w szczególności rejonów podszczytowych Śnieżnika, wykazuje wyraźną specyfikę, uwarunkowaną wyniesieniem nad poziom morza oraz ukształtowaniem terenu. Znajduje to odbicie m. In. W długości zalegania pokrywy śnieżnej ( na wysokości do 1000 m n.p.m. do 122 dni, a na północnych stokach, pod szczytem, do 160 . Średnia roczna temperatura powietrza w rejonach podszczytowych osiąga jedynie 2,4°C.
W poszczególnych miesiącach waha się od –5,4°C w styczniu do 11,2°C w lipcu. U podnóża masywu klimat jest o wiele łagodniejszy, a średnia roczna temperatura o 4-6°C wyższa. Opady również zależą od wysokości. Podczas gdy u podnóża wynoszą 700 –800 mm, w rejonach podszczytowych dochodzą nawet do 1400 mm rocznie. Główne czynniki pogodo ( temperatura, opady) warunkują długość okresu wegetacyjnego – od 170 do 210 dni.
FAUNA
Świat zwierzęcy również zalicza się do najbogatszych w Sudetach. 

borsukŻyją tu duże ssaki:

  • Jeleń ( Cervus elaphus)
  • Sarna (Capreolus capreolus)
  • Dzik ( Sus scrofa)
  • Kozica (Rupicapra rupicapra)
  • Borsuk (Meles meles)

a także drobniejsze:

  • popielicaLis (Vulpes vulpes)
  • Gronostaj (Mustela erminea)
  • Kuna lesna (Martes martes)
  • Koszatka (Dryomys nitedula)
  • Popielica (Glis glis)
  • Orzesznica(Muscardinus avellanarius)

Bogaty jest skład awifauny. Mają tu jedne z ostatnich ostoi w Sudetach kuraki leśne :

  • Głuszec (Tetrao urogallus)
  • gluszecCietrzew (Tetrao tetrix)
  • Jarząbek (Tetrastes bonasia)

Pojawiły się również na tych terenach bociany czarne (Ciconia nigra). Z mniejszych ptaków można tu wymienić:

  • Świergotek nadwodny (Anthus spinoletta)
  • Kopciuszek (Phoenicurus ochruros)
  • Pluszcz (Cinclus cinclus)
  • Pliszka górska (Motocilla cinerea)
  • pliszkaKrzyżodziób świerkowy (Loxia curvirostra)
  • Drozd obrożny (Turdus torquatus)

Na zboczach Śnieżnika występuje większość krajowych gatunków płazów i gadów:

  • Salamandra plamista (salamandra salamandra)
  • Traszka górska ( Triturus alpesrtis)
  • Zaskroniec (Natrix natrix)
  • Żmija zygzakowata (Vipera bernus)
  • salamandraJaszczurka żyworodna (Lacerta vivipara)

Walory przyrodnicze spowodowały, że w 1938 roku utworzono tu rezerwat przyrody o powierzchni 450 ha.

W 1965 roku utworzono krajobrazowy rezerwat przyrody „Śnieżnik Kłodzki”.

Obejmuje on najwyższą część masywu w piętrze łąk wysokogórskich i boru górnoreglowego powyżej poziomicy 1150 m n.p.m. na obszarze 192,33 ha, z czego ochronie ścisłej podlega 111,73 ha.

W rezerwacie 154,21 ha zajmują lasy górnoreglowe, które na granicy z łąkami wytworzyły skarłowaciałe formy drzew.

FLORA
Masyw Śnieżnika jest jedynym rejonem w Sudetach, poza Karkonoszami, w którym występuje wyraźnie pełny piętrowy układ roślinności, tylko bez piętra alpejskiego. Masyw jest niemal całkowicie zalesiony. Dawniej do wysokości około 1000 m n.p.m., rozpościerał się pierwotny las bukowy ze znacznym udziałem jodły i jaworu. W wyniku rabunkowej gospodarki leśnej prowadzonej w XIX w. obecna struktura gatunkowa drzewostanu odbiega znacznie od stanu pierwotnego. 80% powierzchni lasów zajmuje świerk, a dawniej typowe drzewa występują jedynie w domieszce.
Najniższe piętro podgórzy, do wysokości ok. 500 m n.p.m. zajmują przeważnie użytki rolne i niewielkie zagajniki mieszane.
Na łąkach rośnie bogate i zróżnicowane zbiorowisko roślinności zielnej z licznymi rzadkimi i chronionymi gatunkami, np. :

  • pelnikPełnik europejski (Trollius europeus)
  • Storczyk kukawka (Orchis militaris)
  • Storczyk samiczy (Orchis morio)
  • Goździk kartuzek (Dianthus carthusianorum)
  • Firletka poszarpana (Lychnis flos-cuculi)
  • Zawilec gajowy (Anemone nemorosa)
  • Jaskier wielki (Ranunculus lingua)
  • Rzeżucha łąkowa (Cardamine pratensis)
  • Dzwonek rozpierzchły (Campanula Patula)
  • Dziewięćsił bezłodygowy (Carlina acaulis)
  • Rdest wężownik (Polygonum bistora)

Wyżej w pasie ok. 500-1000 m n.p.m. ciągnie się regiel dolny złożony, w zależności od siedliska, z lasu mieszanego górskiego lub częściej boru górskiego. Dominują w nim świerki ze znaczną domieszką buka i znacznie mniejszą innych gatunków, jak np. jodła, grab, jawor, brzoza, modrzew, jarząb. W runie można spotkać takie rośliny jak m.in.:

  • Kostrzewę leśną (Festuca sivatica)
  • Przenęt purpurowy (Prenanthes purpurea)
  • Wiechlinę Chaixa (Poa Chaixii)
  • Marzanka wonna (Asperula odorata)
  • Szczyr trwały (Mercuriallis perennis)
  • Starzec Fuscha (Sanecio Fuchsii)
  • Podbiałek alpejski(Homogyne alpine)
  • Gajowiec żółty (Galeobdolen luteum)
  • Kosmatka gajowa (Luzula nemorosa)
  • Czyściec leśny (Stachys silvatica)
  • Fiołek leśny (Viola silvestris)
  • Zachyłka oszczepowata (Phegopteris polopoides)
  • Zachyłka trójlistna (Phegopteris dryopteris)
  • Kokoryczka okółkowa (Polygonatum verticillatum)

Wyżej znajduje się piętro regla górnego, które sięga do ok. 1250 m n.p.m. Rośnie tu zwarty bór świerkowy. W runie występują m.in.:

  • Śmiałek pogięty (Deschampsia flexuosa)
  • Borówka czernica (Vacinium myrtillus)
  • Borówka brusznica ( Vaccinum vitis idaea)
  • Kosmatka gajowa (Luzula nemorosa)
  • Podrzeń żebrowiec (Blechnum spicant)
  • Widłak jałowcowy (Lycopodium annotinum)

Powyżej górnej granicy lasu wyrasta kopulasty szczyt Śnieżnika i niektóre szczyty w bocznych grzbietach. Kopułę szczytową Śnieżnika zajmują rozległe łąki górskie, które stanowią najcenniejszy przyrodniczo zespół.
Ze względu na wysokość i panujące warunki glebowo-klimatyczne, porośnięta jest roślinnością, w której występują rzadkie i chronione gatunki:

  • Szczwoligorz pochwiasty (Conioselinum vaginatum)
  • Dzwonek brodaty (Companula barbata)
  • Fiołek sudecki (Viola lutea ssp.sudetica)

Całą kopułę szczytową pokrywają płaty traworośli i muraw poprzerastane płatami kosodrzewiny ( Pinus Mughus). Jest ona elementem obcym, bowiem została wprowadzona przez człowieka na pocz. XX wieku. W wielu miejscach odsłaniają się też obszary rumoszu skalnego, nawet niewielkie gołoborza. Cały ten teren porasta cenna, typowo górska roślinność, w której występują m.in.:

  • Turzyca tęga (Corex rigida)
  • Turzyca czarniawa (Corex atrata)
  • Bażyna czarna (Empetrum nigrum)
  • Jastrzębiec alpejski (Hieracium alpinum)
  • Wilczomlecz migdałolistny (Eupahorbia amygdaloides)
  • Marchwica pospolita (Mutellina purpurea)
  • Omieg górski (Doronicum austriacum)
  • Szczaw alpejski ( Rumex alpinus)
  • Storczyk gółka długoostrogowa ( Gymnadenia conopea)

Duże płaty zajmują również płaty borówczysk. Na Hali pod Śnieżnikiem znajdują się niewielkie torfowiska o interesującej, specyficznej florze i faunie.

 

W dalszym sąsiedztwie warto zobaczyć:

CZARNA GÓRA
 czarnaSzczyt 1205 m n.p.m. w ramieniu Żmijowca w Masywie Śnieżnika, którego przedłużeniem jest pasmo Krowiarek (sama Czarna Góra do nich jednak nie należy – granicą między tymi pasmami jest Przełęcz Puchaczówka, położona ok. 1,5 km na północ od szczytu i blisko 350 m poniżej niego). 
Północne i południowe stoki Czarnej Góry wznoszą się ponad grzbiet Żmijowca i Krowiarek na wysokość 150-300 m. Stoki wschodnie i zachodnie są znacznie dłuższe, opadając, odpowiednio, 500-700 m w dolinę Siennej i ku Rowowi Górnej Nysy. 
Czarna Góra jest doskonale widoczna z niemal całej ziemi kłodzkiej jako wysoki i stromy szczyt, kontrastujący z szeroką kopułą Śnieżnika. Jest z nim często mylona, ponieważ z dna Kotliny Kłodzkiej wydaje się być od niego wyższa. Nazwa góry (dawniej niem. Schwarzer Berg) przypuszczalnie wzięła się stąd, że porośnięty lasem szczyt oglądany był zwykle od północnej, ciemnej strony. 
Masyw Czarnej Góry zbudowany jest z gnejsów należących do metamorfiku Lądka i Śnieżnika. Jedynie północno-wschodnie, dolne partie zboczy zbudowane są z łupków łyszczykowych serii strońskiej. Pod szczytem, od wschodniej strony znajduje się rozległe głazowisko (gołoborze). 
Na północnym stoku Czarnej Góry, kilkaset metrów od szczytu, znajduje się maszt nadajnika telewizyjnego, stojący na zamkniętym terenie. Światła tego obiektu są przy bezchmurnej pogodzie widoczne z wielu kilometrów, stanowiąc dobry punkt orientacyjny. Na samym szczycie od kilku lat stoi drewniana wieża widokowa. 
Na jej północno-wschodnim zboczu, we wsi Sienna, otwarto na początku tego wieku ośrodek narciarski o tej samej nazwie.

Strona www Czarna Góra 

*tekst zaczerpnięty ze strony internetowej www.wikipedia.com

JASKINIA NIEDŹWIEDZIA

Odległość od Domu Nad Wodospadem: 40 min samochodem przez Przełęcz Puchaczówka

jaskiniaUwaga: podejście z parkingu samochodowego pod jaskinie trwa 30min!

ODKRYCIE

Jaskinię odkryto 14 października 1966 roku podczas eksploatacji wyrobiska "Kletno III" przez Bystrzyckie Zakłady Kamienia Budowlanego wydobywającego w tej okolicy marmur metodą odkrywkową. Około godziny 13.00 wykonano odstrzał, po którym odsłonił się dwumetrowy otwór o soczewkowatym kształcie. Wiertacz strzałowy Roman Kińczyk z Lądka-Zdroju wraz z jednym z pracujących tu więźniów zajrzeli pierwsi do otworu jaskini i znaleźli w nim kości. Duża ilość szczątków nasunęła odkrywcom przypuszczenie o zbiorowym grobie. Powiadomiono natychmiast kierownictwo zakładu i geologa z pobliskiego uzdrowiska. Trzy dni później dokonano pierwszych fachowych oględzin. 
W grudniu 2011 w dolnych partiach jaskini dokonano odkrycia nowych korytarzy. Eksploracja rozpoczęła się w kwietniu 2012, odkryto około 150 m korytarzy ciągnących się w górę. Znaleziono także szczątki kostne. 2 maja dokonano kolejnego spektakularnego odkrycia, po przejściu bardzo wąskich korytarzy znaleziono ogromną salę o długości około 100 m, szerokości około 40 m i wysokości do 30 m, którą nazwano Sala Mastodonta. Występują w niej wielkie i różnorodne formy naciekowe w kształcie żyrandoli i kaskad

OPIS JASKINI

Otwór wejściowy na wysokości 800 m n.p.m. Rozłożone horyzontalnie korytarze mają łączną długość ponad 3,5 km i znajdują się na 3 poziomach. Podczas eksploracji jaskini natrafiono w namuliskach na szczątki tysięcy zwierząt plejstoceńskich, przede wszystkim niedźwiedzia jaskiniowego, stąd jej nazwa. 
Radon (Rn) to promieniotwórczy gaz, który osiąga w tej jaskini stężenie do 4,16 kBq/m3[2]. DNA organizmów z jaskiń jest narażone na większą częstotliwość mutacji. W innych jaskiniach stężenie radonu osiąga wartości 3 razy wyższe. 
W dolnych partiach znajduje się olbrzymich rozmiarów Sala Szampańska, której wysokość dochodzi do 45 m. Korytarze jaskini pokryte są licznymi formami naciekowymi. Okazałe stalaktyty, stalagmity, stalagnaty, kaskady, misy martwicowe oraz draperie naciekowe są uważane za jedne z najciekawszych elementów szaty naciekowej w polskich jaskiniach[3]. 
W 2012 speleolodzy z Kletna i Wrocławia odkryli nową salę na terenie Jaskini Niedźwiedziej, którą nazwali Salą Mastodonta. Odkryta sala ma ponad 100 m długości, 30 m wysokości i do 40 m szerokości. Dotychczasowa eksploracja udokumentowała bogate zdobienia naciekowe sali. Najprawdopodobniej z sali prowadzą dalsze korytarze do innych niezbadanych części Jaskini*

Strona www Jaskinia Niedźwiedzia 

*tekst zaczerpnięty ze strony internetowej www.wikipedia.com

KOPALNIA ZŁOTA

Odległość od Domu Nad Wodospadem: 45 min samochodem

kopalniaPo tysiącletniej historii wydobywania złota i arsenu w Złotym Stoku pozostała do zwiedzania nieczynna kopalnia złota, w której urzadzono Podziemne Muzeum Górnictwa i Hutnictwa Złota.

Eksponaty są umieszczone w chodnikach wydobywczych starej kopalni.

Pierwsza część Muzeum mieści sie w Sztolni "Gertruda", gdzie na długości około 500 m pokazane są eksponaty związane z wydobyciem i wytopem złota, rudy złotonośne i minerały.

Druga część mieści się w sztolni "Czarnej", położonej w Złotym Jarze, która prowadzi 200-metrowa podziemna trasa chodnikami z XVI wieku. Eksponowane są w niej urzadzenia do transportu urobku, pochylania z kołowrotem i drewniane obudowy.

Największą atrakcję stanowi podziemny wodospad o wys. 8 m.

Strona www Kopalnia Zota