Dom nad Wodospadem położony jest w wyjątkowym miejscu, na skraju wodospadu Wilczki, drugiego co do wielkości w Sudetach. Wodospad ten stanowi główną atrakcję Międzygórza oraz jedna z największych atrakcji całej kotliny kłodzkiej. Samo malownicze MIEDZYGORZE położone jest u stop masywu Śnieżnika, które jest mekka miłośników turystyki pieszej, rowerowej..... Niepowtarzalne walory naszej miejscowości zauważono już w XIX wieku poprzedniego stulecia, a noclegi w Międzygórzu jest ciągle atrakcyjną i chętnie wybieraną propozycją wypoczynkową i rekreacyjną..
Swoją nazwę Dom Wypoczynkowy zawdzięcza usytuowaniu tuż nad najwyższym w Sudetach wodospadem im. Stefana Żeromskiego. Płynąca przez Międzygórze rzeka Wilczka opada w tym miejscu z wysokości 20 metrów w kocioł gnejsowy.
To jedno z obowiązkowych miejsc wśród turystów i wczasowiczów planujących wypoczynek i noclegi w Międzygórzu.
Do powodzi w 1997 roku wodospad miał wysokość 27 metrów, jednak przybór wody niosącej kamienie, drzewa i wszystkie zebrane wyżej przedmioty był tak wielki, że spowodował "ścięcie" uskoku o całe 7 metrów..
Obszar wokół wodospadu, stanowiący część Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego, został przed laty ogrodzony barierkami, wybudowano kamienne ścieżki, schodki oraz mostek, z którego można podziwiać tą miejscową atrakcję ze wszystkich stron.
Ogród Bajek zaczął tworzyć od 1926 r. pracownik lesny Izydor Kriesten. Położony jest przy żółtym szlaku z Międzygórza do schroniska "Maria Śnieżna", w odległości około 1 km od centrum miejscowości.
Ogród przechodził różne koleje losu, ale zawsze od poczatku na jego strazy stał dom Ducha Gór, który był i jest wizytówką Ogrodu.
Znajdują się tam fantazyjne domki i postacie z bajek, stworzone z zebranych w lesie gałęzi, hub i mchów. W ogrodzie obok miejscowych krzewów i drzew, rosną rzadkie gatunki roslin.Od 1985 r.
Ogród Bajek znajduje się pod opieką Oddziału PTTK w Międzygórzu, wsi letniskowej, zabudowanej domami wczasowymi w stylu tyrolskim i norweskim.
Żyją tu duże ssaki:
a także drobniejsze:
Bogaty jest skład awifauny. Mają tu jedne z ostatnich ostoi w Sudetach kuraki leśne :
Pojawiły się również na tych terenach bociany czarne (Ciconia nigra). Z mniejszych ptaków można tu wymienić:
Na zboczach Śnieżnika występuje większość krajowych gatunków płazów i gadów:
Walory przyrodnicze spowodowały, że w 1938 roku utworzono tu rezerwat przyrody o powierzchni 450 ha.
W 1965 roku utworzono krajobrazowy rezerwat przyrody „Śnieżnik Kłodzki”.
Obejmuje on najwyższą część masywu w piętrze łąk wysokogórskich i boru górnoreglowego powyżej poziomicy 1150 m n.p.m. na obszarze 192,33 ha, z czego ochronie ścisłej podlega 111,73 ha.
W rezerwacie 154,21 ha zajmują lasy górnoreglowe, które na granicy z łąkami wytworzyły skarłowaciałe formy drzew.
Wyżej w pasie ok. 500-1000 m n.p.m. ciągnie się regiel dolny złożony, w zależności od siedliska, z lasu mieszanego górskiego lub częściej boru górskiego. Dominują w nim świerki ze znaczną domieszką buka i znacznie mniejszą innych gatunków, jak np. jodła, grab, jawor, brzoza, modrzew, jarząb. W runie można spotkać takie rośliny jak m.in.:
Wyżej znajduje się piętro regla górnego, które sięga do ok. 1250 m n.p.m. Rośnie tu zwarty bór świerkowy. W runie występują m.in.:
Powyżej górnej granicy lasu wyrasta kopulasty szczyt Śnieżnika i niektóre szczyty w bocznych grzbietach. Kopułę szczytową Śnieżnika zajmują rozległe łąki górskie, które stanowią najcenniejszy przyrodniczo zespół.
Ze względu na wysokość i panujące warunki glebowo-klimatyczne, porośnięta jest roślinnością, w której występują rzadkie i chronione gatunki:
Całą kopułę szczytową pokrywają płaty traworośli i muraw poprzerastane płatami kosodrzewiny ( Pinus Mughus). Jest ona elementem obcym, bowiem została wprowadzona przez człowieka na pocz. XX wieku. W wielu miejscach odsłaniają się też obszary rumoszu skalnego, nawet niewielkie gołoborza. Cały ten teren porasta cenna, typowo górska roślinność, w której występują m.in.:
Duże płaty zajmują również płaty borówczysk. Na Hali pod Śnieżnikiem znajdują się niewielkie torfowiska o interesującej, specyficznej florze i faunie.
*tekst zaczerpnięty ze strony internetowej www.wikipedia.com
Uwaga: podejście z parkingu samochodowego pod jaskinie trwa 30min!
Jaskinię odkryto 14 października 1966 roku podczas eksploatacji wyrobiska "Kletno III" przez Bystrzyckie Zakłady Kamienia Budowlanego wydobywającego w tej okolicy marmur metodą odkrywkową. Około godziny 13.00 wykonano odstrzał, po którym odsłonił się dwumetrowy otwór o soczewkowatym kształcie. Wiertacz strzałowy Roman Kińczyk z Lądka-Zdroju wraz z jednym z pracujących tu więźniów zajrzeli pierwsi do otworu jaskini i znaleźli w nim kości. Duża ilość szczątków nasunęła odkrywcom przypuszczenie o zbiorowym grobie. Powiadomiono natychmiast kierownictwo zakładu i geologa z pobliskiego uzdrowiska. Trzy dni później dokonano pierwszych fachowych oględzin.
W grudniu 2011 w dolnych partiach jaskini dokonano odkrycia nowych korytarzy. Eksploracja rozpoczęła się w kwietniu 2012, odkryto około 150 m korytarzy ciągnących się w górę. Znaleziono także szczątki kostne. 2 maja dokonano kolejnego spektakularnego odkrycia, po przejściu bardzo wąskich korytarzy znaleziono ogromną salę o długości około 100 m, szerokości około 40 m i wysokości do 30 m, którą nazwano Sala Mastodonta. Występują w niej wielkie i różnorodne formy naciekowe w kształcie żyrandoli i kaskad
Otwór wejściowy na wysokości 800 m n.p.m. Rozłożone horyzontalnie korytarze mają łączną długość ponad 3,5 km i znajdują się na 3 poziomach. Podczas eksploracji jaskini natrafiono w namuliskach na szczątki tysięcy zwierząt plejstoceńskich, przede wszystkim niedźwiedzia jaskiniowego, stąd jej nazwa.
Radon (Rn) to promieniotwórczy gaz, który osiąga w tej jaskini stężenie do 4,16 kBq/m3[2]. DNA organizmów z jaskiń jest narażone na większą częstotliwość mutacji. W innych jaskiniach stężenie radonu osiąga wartości 3 razy wyższe.
W dolnych partiach znajduje się olbrzymich rozmiarów Sala Szampańska, której wysokość dochodzi do 45 m. Korytarze jaskini pokryte są licznymi formami naciekowymi. Okazałe stalaktyty, stalagmity, stalagnaty, kaskady, misy martwicowe oraz draperie naciekowe są uważane za jedne z najciekawszych elementów szaty naciekowej w polskich jaskiniach[3].
W 2012 speleolodzy z Kletna i Wrocławia odkryli nową salę na terenie Jaskini Niedźwiedziej, którą nazwali Salą Mastodonta. Odkryta sala ma ponad 100 m długości, 30 m wysokości i do 40 m szerokości. Dotychczasowa eksploracja udokumentowała bogate zdobienia naciekowe sali. Najprawdopodobniej z sali prowadzą dalsze korytarze do innych niezbadanych części Jaskini*
*tekst zaczerpnięty ze strony internetowej www.wikipedia.com
Po tysiącletniej historii wydobywania złota i arsenu w Złotym Stoku pozostała do zwiedzania nieczynna kopalnia złota, w której urzadzono Podziemne Muzeum Górnictwa i Hutnictwa Złota.
Eksponaty są umieszczone w chodnikach wydobywczych starej kopalni.
Pierwsza część Muzeum mieści sie w Sztolni "Gertruda", gdzie na długości około 500 m pokazane są eksponaty związane z wydobyciem i wytopem złota, rudy złotonośne i minerały.
Druga część mieści się w sztolni "Czarnej", położonej w Złotym Jarze, która prowadzi 200-metrowa podziemna trasa chodnikami z XVI wieku. Eksponowane są w niej urzadzenia do transportu urobku, pochylania z kołowrotem i drewniane obudowy.
Największą atrakcję stanowi podziemny wodospad o wys. 8 m.
Strona www Kopalnia Zota